Vanaf heden op molovich.web-log.nl
Onze Lieve Heer zei ooit: "Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan en die tijd van gaan is nu gekomen." Dat klonk in het plat-Armeens een stuk minder goed dan in het Nederlands, zodat het geen verbazing mag wekken dat de betreffende beulen niet konden wachten om Hem aan het kruis te nagelen. Maar ik wilde het dit keer niet hebben over de kruisgang van onze geliefde Heiland, neen, ik wilde u gewoon vertellen dat ik verhuisd ben. En wel hier naartoe. Waar u minder last heb van pop-ups en waar u, mocht u zich daartoe geroepen voelen, makkelijker kunt reageren. Ik zou zeggen: zeg het voort!

Pacifistisch terrorisme


De sprong van Mustapha die hem in 1998 bijna de winst bezorgde

Vanochtend stond ik een tijdje doelloos onder de douche. Terwijl ik me afdroogde, kwam ik erachter mij noch te hebben ingezeept noch mijn baard te hebben bijgehouden, twee handelingen die ik immer verricht wanneer ik mij onder de douche bevind. Soit, dacht ik in mijn beste Frans. Ik ging verder met afdrogen, deed mijn kleren aan, kamde het beetje haar dat ik had, liet een scheet en dacht bij mezelf: dat kon wel eens meer dan louter wind zijn. Ik deed mijn broek naar beneden en moest toegeven dat mijn vermoedens juist waren. Afijn, dacht ik bij mezelf, beter hier in deze warme, veilige omgeving die ik mijn huis mag noemen, dan straks in de kille en harde buitenwereld waar mensen die geregeld een natte scheet laten zelden geaccepteerd worden. De dag begon, al met al, best goed.

En het werd nog beter, want even later had ik Mustapha Epilellipeksk aan de telefoon, die mij een uitermate verrassende bekentenis uit de doeken deed. Ik ken Mustapha Epilellipeksk van de Nederlandse Kampioenschappen Fierljeppen voor onder de 18, waar hij in 1998 net naast een Zilveren Pols greep. Een veelbelovende fierljepper die evenwel van de een op de andere dag zijn polsstok aan de wilgen hing. De spreekwoordelijke wilgen dan, want Mustapha Epilellipeksk woonde in die dagen bij zijn ouders in de Staatsliedenbuurt waar in de wijde omtrek geen wilg te bekennen was. Of misschien ook wel, maar als er al wilgen in de Staatsliedenbuurt waren, dan was dat niet bekend bij Mustapha Epilellipeksk die, dankzij de desinteresse die hij aan de dag legde bij de lessen biologie waarin de Neerlandsche flora en fauna werden behandeld, geen wilg van een iep kon onderscheiden. Maar goed. Mustapha stopte met fierljeppen en sindsdien had ik niet meer van hem gehoord. Tot vanochtend dus.

Een heel verhaal kreeg ik te horen. Dat Bush een klootzak was. En dat Balkenende weer eens wat aan z?n voet moest krijgen. En dat wij uit Irak moesten. En dat Blair in de hel zal komen waar ze van zijn ribben een fluit zouden maken waarop de duivel eeuwig de meest verschrikkelijke muziek zou spelen. En dat Theo van Gogh een varken was dat het verdiende om afgeslacht te worden, alhoewel hij afgeslacht ook weer wat ver vond gaan, want eigenlijk was hij tegen geweld. Maar ondanks zijn geweldloosheid wilde hij toch wat doen in de strijd tegen de hegemonie van het Westen in het algemeen en Amerika in het bijzonder, dus, zo had hij besloten, zou hij een pacifistisch terrorist worden en de Nederlandse samenleving ontregelen met geweldloze terreuracties. Zijn eerste wapenfeit: een lege laptoptas op Utrecht Centraal.

Maar eigenlijk belde hij daar niet voor. Vanochtend zag hij in de Volkskrant een artikel over de nakende Hollandse Kampioenschappen Fierljeppen. En hij kreeg heimwee naar de sport waarin hij eens uitblonk. Of ik zijn coach wilde zijn. Ik zei dat ik daarover wilde nadenken. En dat doe ik nog steeds. Aan de ene kant wil ik die jongen behoeden voor het maken van ergere misstappen in zijn leven. Aan de andere kant zit het me gewoon niet lekker. Ik voel nattigheid.

Wat een mens niet in de koude kleren gaat zitten
Mijn allerliefste was vannacht
Een half uur lang op muggenjacht
Gewapend met een boek op bed
Heeft zij er drie tegen 't plafond geplet

conniepalmenrules

Connie Palmen, vlak voordat zij het trommelvlies
van haar rechteroor onherstelbaar beschadigde met
haar lievelingspen, de pen waarmee zij de eerste
woorden van 'De Vriendschap' had geschreven.

Connie Palmen, wie kent haar niet? En wie houdt er niet van haar? Nou, daar zult u nog van staan te kijken. Er zijn dus hele volksstammen die haar niet kunnen uitstaan. Van wie het hoofd spontaan Exorcist-gewijs gaat rondtollen alleen al als ze haar sexy Limburgs accent horen. Volksstammen die massaal hun maaginhoud eruit kotsen wanneer ze ook maar een glimp zien van het aandoenlijk spriethaar van La Palmen. En wanneer dat een volksstam is die zich graag tegoed doet aan witte bonen in tomatensaus op een bedje van bedorven speksprotbokking, dan ruikt het niet bepaald aantrekkelijk op de plek waar ze hun maag hebben geledigd. Er zijn ook mensen die, zodra hun woonruimte gevuld wordt met de aanstekelijk schorre lach van Connie, hun hele familie uitmoorden. Laatst nog heeft een man, ik ben even vergeten waar, de kinderen van zijn vriendin van het leven beroofd toen hij het hoofd van Connie Palmen op een oude VARA-gids ontwaarde. Ik bedoel: waar moet dat heen met de wereld. En het is zo onterecht. Want Connie Palmen is de beste Zomergastenpresentator ooit.

Om het onterecht beschadigde imago van Connie Palmen te herstellen, heb ik de stichting Connie Palmen Rules! in het leven geroepen. Geen echte stichting trouwens (geen flauw idee hoe je dat moet oprichten), maar wel een webliggendstreepjelog waar ik, onder het mom van Vrijwilligerswerk Tijdens het Zomerreces, volledig belangeloos een dagelijks stukje schrijf ter verdediging van de leukste vrouw van een politiek vooraanstaand figuur sinds Eva Braun. Of nee, da's misschien niet zo'n goede vergelijking. Enfin, u begrijpt het wel.

Ga snel naar conniepalmenrules en wel nu!

G.T. Rotterdam: de envelop
Topic: Dagelijkse beslommeringen


De mysterieuze envelop nadat ik ‘m had opengescheurd.
Gisteravond toen ik rond de klok van tienen thuis kwam om op tijd te zijn voor Extras, de nieuwe serie van de onovertroffen Ricky ‘The Office’ Gervais, trof ik bovenstaande envelop aan op mijn deurmat. PERSOONLIJK leest u linksonder. De mysterieuze afzender is GT Rotterdam.

Mijn nieuwsgierigheid was, kortom, gewekt. Boven gekomen nam ik plaats op de bank en onderwierp de envelop nog eenmaal aan een klein onderzoek. Momenten als deze, die nou niet zo vaak voorkomen, dient men naar mijn bescheiden mening zo lang mogelijk te rekken. Hoewel ook weer niet te lang, want dan kan de teleurstelling weer te groot zijn. Neen, een mens dient zorgvuldig af te wegen wanneer het moment daar is om de envelop open te rukken. Ik had nog tien minuten voordat Extras zou beginnen. Ik vond het mooi geweest. De buitenkant van de envelop verraadde niets meer van haar afzender dan wat ik al wist: dat ze zichzelf de initialen G.T. hadden aangemeten en dat ze in Rotterdam gehuisvest waren. Hoewel de vrees dat er Antrax in zou zitten, nog even door mijn hoofd schoot, won mijn nieuwsgierigheid van mijn angst en scheurde ik de envelop zonder verder dralen open.

En daar lag voor mij, op tafel, de nieuwe catalogus van Gay Toys met de allernieuwste top-DVD’s, zoals daar zijn: ‘Caught but not arrested’ (90 min. Order No 64-8812), ‘Drill Bill Vol.1’ (120 min. Order No. 64-9096), Butthole Buffet (ca. 90 min. Order No. 64-9170), Dirty Hairy (90 min. Order No. 64-8935), ‘Cock around the Clock’ (90 min. Order No. 64-9070) en ‘WURSTFILMS’, een boeiend klinkende film waarvan ik helaas niet de tijdsduur en het ordernummer van kan vermelden, want deze titel stond niet in de catalogus, maar werd genoemd in de bijgaande, bijzonder vriendelijke en uiterst informatieve brief.

Daarin stond bijvoorbeeld ook vermeld dat je bij GayToys aan het juiste en goedkoopste adres bent voor zogenaamde ‘Roomodourizers’, die luisteren naar illustere namen als Rush, Jungle Juice, Manscent en, nieuw in hun assortiment: Blue Boy (v.a. 6 euro p. fl.!). Ik nam maar aan dat ‘Roomodourizers’ een soort geurvreters zijn die een al te penetrante mix van strontluchten met een zweempje zaad en het specifieke aroma van samengeklonterd smegma dienen te verdrijven op dagen dat moeder wel eens plotsklaps op de stoep kan staan. Waarbij Rush vermoedelijk geurt naar een zwetende Rush Limbaugh, Jungle Juice naar een zwetende Tarzan, Manscent naar een willekeurig zwetend manspersoon en Blue Boy naar een zwetende Smurf.

Verder blijkt uit de brief dat de Zotte Zomerdagen weer zijn aangebroken, hetgeen betekent dat iedere bezoeker van GayToys te Rotterdam, geheel gratis een Jelly Cockring, ter waarde van 5 euro 95 ontvangt. De Jelly Cockring, zo lezen we met stijgende interesse, is de MEEST GEBRUIKSVRIENDELIJKE COCKRING OOIT GEMAAKT. One size fits all. De zomerhit van 2005!

U begrijpt, daar had ik wel oren naar. Zojuist heb ik contact gehad met G.T. Rotterdam, dat om een of andere duistere reden enkel is te bereiken na 14.00 uur. Ik kreeg Frans aan de lijn. Frans was uiterst vriendelijk en behulpzaam. Hij klonk een beetje droevig en leek blij met iemand te kunnen spreken. Zijn stem verraadde een onbestemde hunkering. Waarnaar, dat bleef onduidelijk. Helaas was het niet mogelijk om de Jelly Cockring in het bezit te krijgen zonder af te dalen naar Rotterdam. Had ik geen zin om gezellig zaterdag en zondag 13 en 14 augustus langs te komen? Dan zou er een groot feest zijn in hun winkel te Rotterdam, op Brandersplaats 1 (achter “Danny de Cactus”). Tot mijn spijt, maar vooral tot die van Frans, moest ik deze uitnodiging afslaan. Ik zit dat weekend namelijk reeds helemaal vol, moet u mederekenen.

Roomodourizers bleken trouwens poppers te zijn. Ik bedankte Frans vriendelijk voor zijn behulpzaamheid.

Leven en werk van Mohammed B. en Adolf H.: een wetenschappelijke vergelijking
Topic: muziekhistorie

Mohammed B. poseert voor de hoesfoto van zijn eerste single,
het weinig succesvolle 'Ik mis m'n geit'.

Het leven en de carriere van de bekende hiphop-artiest Mohammed B. vertonen opmerkelijke overeenkomsten met die van de legendarische protestzanger Adolf Hitler, wiens groepen The Amazing Headaches, Die Braunhemden en Die Nazi's eind jaren '30, begin jaren '40 grote delen van Europa veroverden. Tenminste, dat zegt de invloedrijke pophistoricus Drs. Arend-Jan Singalong in een gesprek dat ik met hem had naar aanleiding van de levenslange gevangenisstraf die Babyface B. boven het hoofd hangt vanwege diens controversiele hitsingel 'In Bloed Gedoopt', eenmalig ten gehore gebracht in een rechtstreekse battle met die andere rapper, wiens compromisloze kijk op de muziek inmiddels massaal navolging vindt maar zelden geevenaard wordt: wijlen Fat Pig Theo.

De hemel huilt hard op deze maandagochtend als Drs. Singalong in een monoloog van anderhalf uur zijn visie uit de doeken doet. "De overeenkomsten tussen de twee", zegt hij terwijl hij wat vuil uit zijn oorschelp schraapt, "vallen eenvoudigweg niet te ontkennen. Het is een combinatie van overeenkomende karakters en overeenkomende levens die hebben geleid tot een zelfde radicale visie op muziek. Een visie die gekenmerkt wordt door een allesoverheersende haat jegens het jodelen. Waar die haat precies vandaan komt, valt moeilijk te achterhalen. Zowel Hitler als Mohammed B. verkeerden tijdens hun jeugd in kringen waarin het dissen van jodelaars een populaire bezigheid was, maar van beiden was niet te voorspellen dat hun haat tot zulke gigantische proporties zou uitgroeien. Het is bekend dat de dokter die Hitlers moeder op haar sterfbed heeft begeleid een verwoed jodelaar was. Er wordt wel eens beweerd dat Hitler die dokter de dood van zijn moeder heeft verweten en dat zijn haat daar zijn oorsprong vond. Maar dat zijn slechts speculaties."

De doctorandus neemt een slok van zijn Rivella Light en vervolgt: "De vroegtijdige dood van hun moeder is overigens wel een belangrijke schakel in het radicaliseringproces van zowel de jonge Adolf als Mohammed. Beiden waren namelijk extreme moederkindjes, moet u weten. Het wegvallen van hun moeder betekende voor beiden het wegvallen van de zin van het bestaan. Ieder probeerde op z'n eigen manier deze leegte op te vullen. Hitler zocht zijn heil in het schilderen, Mohammed ging werken als vrijwilliger bij Eigenwijks, een organisatie van samenwerkende wijkbewoners van Slotervaart. Alleen, voor beiden gold dat ze hopeloos mislukten in het waarmaken van hun ambities. Hitler werd meerdere malen afgewezen op de kunstacademie, Mohammed moest lijdzaam toezien hoe het mede door hem opgezette jeugdhonk werd gesloten. Grote frustratie was het gevolg. Twee losers die opereerden in de marges van de samenleving en wier levens gedoemd waren tot onbeduidendheid. Totdat de wereldgeschiedenis zich met het zaakje ging bemoeien."

Doctorandus Singalong laat een dramatische stilte vallen, schuift zijn stoel aan, brengt zijn hoofd iets dichter bij de mijne en gaat op fluistertoon verder: "In de zomer van 1914 zet de grote Oostenrijkse glamrocker Franz Ferdinand een solo in die later onder de naam World War Part I zou uitgroeien tot een vier jaar durend project, waaraan alle grote namen uit Europa zouden deelnemen. Bij de totstandkoming van dit project speelde Hitler een kleine, doch voor hemzelf niet onbelangrijke rol als geluidstechnicus. En in september 2001 worden de hitparades bestormd door de invloedrijke doomhop-formatie The Base, onder de bezielende leiding van MC Osama. Hun hitsingel 'The Ballad of the Twin Towers' slaat wereldwijd in als een bom en raakt overduidelijk een snaar bij de gevoelige Mohammed B. Hij raakt onder de indruk van de boodschap die Osama uitdraagt. Langzaam maar zeker gaat Mohammed zich kleden en gedragen naar de richtlijnen zoals uiteengezet door Osama tijdens diens Afghaanse periode, toen hij een van de achtergrondzangers was in de invloedrijke band Mujahedien. Gevolg is dat Mohammed uitsluitend in witte jurken gaat lopen, zich een baard aanmeet en afstand neemt van zowel het vrouwelijk geslacht als van alcohol."

"En zo stuiten we op een volgende, zeer opmerkelijk overeenkomst tussen Hitler en B.: hun afkeer van drank en vrouwen. Uniek in een wereld waar seks and drugs normaliter een minstens even grote rol spelen als de Rock and or Roll. Voor Adolf en Mohammed telt overduidelijk alleen de muziek. Het zijn puristen. Mohammed B. gaat zelfs zover dat hij tijdens zijn optredens in het buurthuis eist dat er geen alcohol wordt geschonken en dat vrouwen de toegang wordt geweigerd. In wezen zijn ze aseksueel, net als die andere beroemde kindervriend: Michael Jackson. Met hem hebben zowel Adolf als Mohammed trouwens nog iets gemeen: een volledige afwezigheid van gevoel voor humor. Geen van hen is in staat te relativeren. Bovendien zijn ze altijd overtuigt van hun eigen gelijk. Vandaar ook dat ze tot zulke grote hoogten kunnen uitstijgen. Echter, het is ook de reden dat ze bekend staan als ?moeilijke artiesten?. Een bevrijdende lach was ver te zoeken in de nabijheid van Hitler en B. Ooit vroeg een roadie van Mohammed B. tijdens de soundcheck: "Trek eens aan mijn vinger." Mohammed B. deed dit, waarna de roadie een scheet liet die tot in de Staatsliedenbuurt was te horen. Volgens de verbijsterde toeschouwers van dit tafereel ging Mohammed door met het 1-2-3-test alsof er niks gebeurd was."

"Maar waar was ik?" Drs. Singalong wrijft met zijn rechterhand onder zijn kin, diep in zijn geheugen gravend. "Oh ja, de cruciale fase in beider levens. Ze lieten voorzichtig van zich horen. Hitler in optredens om en nabij Munchen, als lid van de N.S.D.A.P. (der Neue Shake Deine Arsche Posse) en Mohammed als tweede violist bij Da Hoffstad Group, een bont gekleurd doomhop-ensemble onder de even bezielende als geheimzinnige leiding van een Syrische MC. Echter, beiden hadden te maken met rivaliserende groepen die meer airplay kregen. Hitler moest concurreren met door Lenin and the Bolsjewists beinvloede Duitse Hardcore-formaties. En Mohammed B. werd van de hitlijsten gehouden door succesvolle artiesten als eerder genoemde Fat Pig Theo en L.A.H. (Liberals Against Hoofddoekjes), de succesvolle groep van Missy Ayaan en THFKAGW (The Haircut formely known as Geert Wilders). Hun door de jaren '80 geinspireerde New Wave viel zeer in de smaak bij grote delen van het Nederlandse publiek. Sommigen beweren dat Wilders enkel en alleen door zijn opmerkelijke kapsel zo populair is geworden, maar die hebben geen verstand van muziek."


De hoes van L.A.H.'s grootste hit, met het bekende meezingrefrein:
"I eat them for breakfast / I eat them for lunch / I eat them raw / HOOFDDOEKJES"

"Echter, het moment was rijp om toe te slaan. Beiden wisten dat ze niet langer mochten wachten. Hitler maakte in 1923 furore met de singel 'Coup (Soleil!)' en belandde in de gevangenis. Mohammed B. bracht eenmaal 'In Bloed Gedoopt' ten gehore en werd eveneens achter slot en grendel geplaatst. Het was toen dat de carriere van Hitler pas echt in een stroomversnelling kwam. Wat de toekomst voor Mohammed in petto heeft, valt natuurlijk niet te zeggen. Ik heb me in ieder geval wel laten vertellen dat hij momenteel een remix aan het maken is van een van Hitlers grootste successen, het conceptuele album 'Mein Kampf'. In de bewerking van Mohammed B. zal het 'My Jihad' gaan heten, hetgeen, zoals u ongetwijfeld weet, precies hetzelfde betekent."

Thee is voor Zieke Hoeren
Topic: Dagelijkse beslommeringen


Grasmaaiers in Sevilla, een foto die niks, maar dan ook niks te maken heeft
met het hieronder staande verhaal.

Thee is voor zieke hoeren, heb ik het afgelopen weekend geleerd.

Maar voordat deze onverwoestbare wijsheid mijn leven verrijkte, had ik het volgende telefoongesprek. Tudelduu? Tudeleduu? deed mijn telefoon dan weer voordat ik het bewuste telefoongesprek had.

?Met Max J. Molovich?, zei ik door de hoorn, nadat ik hem had opgenomen en op de juiste wijze tegen mijn hoofd had geklemd.
?Aaaaaah, goedendag?, zei een enthousiaste en aangenaam warme vrouwenstem. ?Goed dat ik u tref.?
?Het genoegen is geheel wederzijds?, zei ik, nooit te beroerd om mijn medemens een goed gevoel te geven. Er is immers al genoeg ellende op de wereld.
?Het zit namelijk zo?, zei de vrouw zonder te reageren op mijn vriendelijkheid, ?ik ben van Oezbo Telecommuincation Branding Systems, wellicht kunt u zich herinneren dat ik u al eerder heb gesproken.?
?Neen, eerlijk gezegd laat mijn geheugen me dit maal in de steek. En dat terwijl mijn geheugen over het algemeen toch een van mijn??
?Nee??, zei de vrouwenstem, nog steeds warm en enthousiast, maar kennelijk ook ongeduldig. Eerlijk gezegd was ik danig in mijn wiek geschoten dat ze mij in de rede was gevallen.
?Luistert u eens, mevrouw?, zei ik op vastberaden en ietwat vermanende toon.
?U bent toch de heer Molovich??, zei de vrouw.
?Ja?, zei ik, ?maar wat ik wilde zeggen??
?Dan heb ik wellicht een hele grote verrassing voor u?, zei de vrouw terwijl mijn woede zich in recordsnelheid richting het kookpunt borrelde.
?Oooh?, zei ik sarcastisch.
?U en uw gezin kunnen kans maken op een geheel verzorgde reis naar Oezbekistan.?
?Maar ik heb geen gezin.? Eerlijk gezegd was ik nogal overdonderd door deze opmerkelijke wending in ons gesprek.
?Het enige wat u daarvoor hoeft te doen, is een maand lang onze diensten uitproberen. U hoeft uw stoel niet eens uit te komen. Antwoordt u bevestigend op de volgende vraag: bent u de heer Max J. Molovich.?
?Ja, maar??
?U heeft duidelijk ?Ja? gezegd?, zei de vrouw, die nu ineens een stuk minder enthousiast en al helemaal niet meer warm klonk. Ze klonk zelfs een tikkeltje mechanisch, merkte ik op. ?Vanaf nu maakt u, de heer Max J. Molovich, een maand lang gratis gebruik van de diensten van Oezbo Telecommunication Branding Systems. Na het verstrijken van de proefperiode betaalt u 45 euro 50 per maand. Volgend jaar rond deze tijd, krijgt u te horen of u de geheel verzorgde reis naar Oezbekistan heeft gewonnen. Zorg dat u thuis bent. Ik wens u een goede middag.?
?Tuuutuuutuuut?, zei mijn telefoon. Het was nu pas dat ik tot het besef kwam dat ik de hele tijd met een computerstem had gesproken. Ik schonk mezelf nog maar een kopje thee in.

Sigur Ros

De Elfenkindjes van Sigur Ros. Links het begin van het concert, rechts niet.

Mocht het terrorisme hier nog eens de spuigaten gaan uitlopen, dan ga ik proberen om in IJsland asiel aan te vragen. Ik ben er nog nooit geweest, maar het lijkt mij een aangenaam land. Hoewel er de laatste tijd wel erg veel autoverkeer is, gezien de autocommercials die er worden opgenomen.

De vraag natuurlijk is of ze mij daar accepteren. Want het lijken allemaal wel louter lieve elfjes die daar rondlopen, ik heb toch altijd het idee dat ze in het diepst van hun gedachten liever zoutzuur dan elfenstof over je heen strooien, mochten ze zich over hun schuchterheid durven heen te zetten.

Vorige week woensdag, terwijl buiten de mussen collectief van de daken vielen, zakte de temperatuur in Paradiso dankzij een magistrale Sigur Ros tot ver onder het nulpunt. Figuurlijk gesproken dan, want als ik eerlijk ben stroomde het zweet per gulpende liter van mijn voorhoofd. Of zou dat smeltwater zijn geweest?

Op de foto hierboven ziet u hoe het concert begon. (Het voorprogramma werd trouwens verzorgd door het strijkkwartet van Sigur Ros, dat bestond uit vier bosnimfjes die het nodig vonden om zagen te laten zingen, hotelbelletjes te laten tingelen en hun vioolklanken tot in de eeuwigheid te rekken, dat krijg je van dat verdomde eeuwige leven.) Sigur Ros kwam op achter een wit doorschijnend gordijn, zodat, als het licht erop stond, alleen hun silhouetten te zien waren. De zanger bleek ongeveer twee meter lang en zo dun dat hij verdween wanneer een sterke podiumlamp hem vol van achteren bescheen. Maar opzienbarender dan zijn verschijning was zijn stem: ijler dan de lucht boven de Breidamerkurjokull. De nummers begonnen meestal bedriegend rustig. Met een fijn kabbelend pianootje, een rustig deinend orgeltje, een licht melancholisch viooldeuntje of het kalme gebliep van een onderzee?r. In een zelfverzonnen taal bracht de zanger ons eerst onder hypnose waar het toeven was als in een geothermische bron. Vervolgens versterkten gitaren gestaag hun gejank, zwollen violen aan tot epische proporties en beukte de drummer harder en harder. Met keer op keer een brute, alles verpletterende en vergruizende vulkaanuitbarsting van geluid tot gevolg.

Sigur Ros is Godspeed You Black Emperor! op een overdosis valium. Overdonderend tot in elke vezel. Hoewel ik moest pissen als een incontinente eenhoorn schreeuwde ik na de toegift luidkeels om meer. Sigur Ros kwam tweemaal terug. Beiden keren om te buigen. Ze bewogen zich schuchter, nu ze zo vol in de spotlights stonden. Niet zo gek, want wie goed keek, zag op de achterwand van Paradiso de schaduw van hun flinterdunne vleugeltjes.

Topic: uitwerpselen

Een ander experiment van Max J. Molovich op een w.c.

Zaterdagavond, cafe Questo, een experiment. Het is tijdens het zesde biertje van de avond dat ik een Nelson Mandelaatje aan de spijlen van zijn gevangenis hoor rammelen: hij wil naar buiten. Angstig als ik ben voor mensen die, in mijn afwezigheid, mijn biertje vervuilen met synthetische DRUGS, besluit ik mijn glas mee te nemen naar de wc. Ik stroop mijn broek naar beneden, neem plaats en begin te persen.

Vlak voordat deze spectaculaire ontsnappingspoging z’n ontknoping vindt, krijg ik een inval: laat ik eens twee van de aangenaamste dingen des levens combineren, schijten en bier drinken. Zonder al te lang stil te staan bij de indrukwekkende genialiteit van deze inval pak ik mijn bier op. En terwijl Nelson langzaam doch gestaag de warme gevangenschap van mijn maagdarmstelsel inruilt voor de kille vrijheid van het porcelein, neem ik wat slokjes van mijn bier. Eerst voorzichtig, maar al snel met meer overtuiging. Op het moment dat er geen weg terug meer is, klok ik mijn biertje zo, hop, in een machtige teug naar binnen.

Een wonderschone plons begeleidt het vallen van het bier door mijn keelgat. De uitkomst van mijn experiment is even verrassend als teleurstellend: beide bezigheden blijken helemaal niets aan elkaar toe te voegen wanneer tegelijkertijd uitgevoerd. Het bier smaakt niet beter. Het poepen geeft niet meer bevrediging. Merkwaardig. Wellicht komt het omdat beide sensaties eenvoudigweg niet te overtreffen zijn, zelfs niet wanneer men ze samen voegt.

Waar komen jullie dan vandaan?



De Smurfen, zo heb ik onlangs enigszins per toeval ontdekt, bestaan niet. Behalve dan in het hoofd van Gargamel. Het zijn kleine blauwe kwelgeesten die hij in de loop der jaren heeft ontwikkeld als excuus voor een leven vol mislukkingen. Niet dat hij daar wat aan kon doen. Het is een bekend mechanisme. Het leven loopt niet zo als het hoort en het hoofd verzint het een en ander om er een verklaring voor te geven. Gargamel denkt dat hij met de Smurfen goud kan maken, en leeft bovendien in de veronderstelling dat goud gelukkig maakt. Echter, hij krijgt de Smurfen niet te pakken, zodat hij eeuwig ongelukkig blijft. Hoe het allemaal begon kunt u lezen bij de enige echte Baron Bicat, en wel hier. Lees en huiver. (Overigens, de kut van Tante Sjaan en de lul van Ome Wim hebben er niets mee te maken. En er wordt ook niet geskied op een spermabaan. En men vreet ook geen spermaballen. Wat denkt u wel van ons! 'De Ontdekking van de Smurfen' is een keurige vertelling, goedgekeurd door een daartoe aangewezen commissie voor kinderen vanaf zes jaar.)